ბიეთი - სამოთხე (ნაწილი მეორე)

ბიეთი-სამოთხე (ნაწილი პირველი)

  
სოფელში ვიყავი, ვარდები ვენახს აყოლია და გადაწითლებული იყო ეზო, უშველებელი კონა წამოვიღე. კიდევ ქინძი მოვკრიფე და სახლში ვიქინაძვეე:))

კვირას ექვსი ფილმი ვნახე და თვალებს ვეღარ ვახელდი .

ჭადი გამოვაცხე და დედიკოს გამოგზავნილ ყველზე წავიდაააააააააააააა!!!

სანდლები მომეწონა საიტზე და უნდა გამომეწერა, დედიკომ გამომიგზავნაა იმაზე მაგარიი, ახლა ფეხიდან არ ვიშორებ:))

გუშინ ბიეთის ეკლესია ვნახე, კარგი იყოო, ამდენს არ ველოდი, მეთქი წავალ, სიგრილეში დავისვენებ ცოტას თქო, მაგრამ . . .
სასწაული იყოო. გარედან არაფერი ჩანს ერთ მეტრის სიახლოვეზეც კი, ისეა ხეებით ყველაფერი დაბურული.

ეკლესია დავათვალიერეთთთთთთთთ

მერე სუფრული წავიდაააააააა

მწვადები და სადღეგრძელოები ქართულ გენზე, რწმენაზეე, ჩამომეძინა კინაღამ.

თაგვები დარბოდნენ და სკამზე მქონდა ფეხები აკეცილი.

მუსიკა გამოვრთეთ და ჩიტები ჭიკჭიკმა დაღლა დამავიწყა.

დაბნელდა და ციცინათელები აციმციმდნენ.
სამოთხეში ვიყავიი:))

ქალბატონო პრესა!

 
ა რ ჩ ე ვ ნ ე ბ ი !

გავიზმორეე და უცებ დამკრა, რომ უნდა ავმდგარიყავი.
მაღვიძარა შვიდის ნახევარზე აყვირდა ა რ ჩ ე ვ ნ ე ბ ი ! მეეზოვეებთან ერთად ალიონს შევხვდი.
პირველ უბანს მივაშურე, შვიდი საათიდან დაცვის პოლიციასთან ერთად მომიწია ყოფნამ. ისინი შენობაში მშვენივრად დასეირნობდნენ. დამკვირვებლებს კითხვაც არ გასჩენიათ რას აკეთებდა საარჩევნო უბანში პოლიცია.მათ ისიც კი არ იცოდნენ საიდან მოხვდნენ იმ ორგანიზაციებში, რომელსაც წარმოადგენდნენ.
თითქმის ყველა უბანზე ,,ახალგაზრდული მოძრაობა -ჩვენი თაობასა” და ,,საზოგადოებრივი ინიციატივათა ალიანსი” წარმომადგენლები მხვდებოდნენ, ახალგაზრდა 20 წლის გოგო-ბიჭები, რომლებიც ჩემი კითხვის შემდეგ ან სადილზე ან ,,მოსაფსმელად” გარბოდნენ. დიახ, ისე იყვნენ დაბნეულები ზუსტად ასე მეუბნებოდნენ.

მერე იყო:

#37 ახალციხის საარჩევნო ოლქის, #7 ახალციხის საარჩევნო უბანზე ხალხმრავლობა იყო. საარჩევნო უბანზე იმყოფებოდა სამი სამართალდამცველი. ჟურნალისტების გამოჩენისთანავე ოთახი სწრაფად დაცარიელდა. უბანზე მყოფმა ”ახალგაზრდული მოძრაობა ჩვენი თაობის” დამკვირვებელმა ზაზა ჩილინგარიშვილმა განაცხადა, რომ ამ ორგანიზაციაში მალხაზ გიქოშვილმა დაარეგისტრირა, ხოლო კითხვაზე - ვინ არის მალხაზ გიქოშვილი, განაცხადა რომ, მომავალი მერია.
მალხაზ გიქოშვილი, ამჟამად არის ”ნაციონალური მოძრაობა” ახალციხის რაიონული ორგანიზაციის თავმჯდომარე, იგი ამ არჩვენებზე მაჟორიტარი კანდიდატიცაა.



ახალციხის #4 საარჩევნო უბანზე 12:10 საათზე არცერთი დამკვირვებელი არ იმყოფებოდა, საარჩვენო უბნის მდივნის ლელა ბურდულის თქმით, დამკვირვებლები სადილობენ.


# 38 ადიგენის საარჩევნო ოლქის #2 აბასთუმნის უბანში, ამომრჩველები ხმას აძლევენ საჯაროდ. ოთხმა ამომრჩველმა ბიულეტინები ჯგუფურად შემოხაზა.

ზოგიერთი მოქალაქის განმარტებით, კაბინაში არ არის განათება და ბნელა, ამიტომ, ბიულეტინებს კაბინის გარეთ ხაზავენ.

დაააააა მთავარიი

#38 ადიგენის საარჩევნო ოლქის #7 ვარხნის უბანზე, გაზეთი ”სამხრეთის კარიბჭის” ჟურნალისტებს ნინო ნარიმანიშვილს და მანანა სარაშვილს სამართალდამცავებმა უბნის დატოვება ან ფაქტებზე თვალის დახუჭვა მოთხოვეს. მანანა სარაშვილს ერთ-ერთმა თანამშრომელმა, ”შეახსენა”, რომ მას მამა და ძმა ყავს.

მანანა სარაშვილის, ანუ მაჩუტოსთვის ეს პირველი არჩევნები იყო. თურმე იტირაა. მუცელი მეტკინა სიბრაზისგან, როცა ეს გავიგე. ნინო გამობრძმედილია, მაგრამ მაჩუტო, ისეთი თვალები ჰქონდაა, ახლა ცოტა გადაუარა. - ეგეთები გადაგვხდენია - თქო დავაიმედეთ.

ხვალ მაღვიძარას არ ვაყენებ!

ხოო, კიდევ უბანზე ჟურნალისტებს ასე გვეძახდნენ - ქალბატონო პრესა

მუდმივად

 

,,მხოლოდ ყველაზე მაღალ იდეალებს, ყველაზე კეთილსინდისიერ ზრახვას –მოიქცეს სამართლიანად, იმ პრობლემების ყველაზე ზუსტ ცოდნას, რომლის წინაშეც მას მოუწევს დადგომა და პასუხისმგებლობის გაძლიერებულ გრძნობას ძალუძს გადაარჩინოს ჟურნალისტიკა მდიდარი ძალის მონობისაგან, რომელიც მისდევს ეგოისტურ მიზნებს და ეწინააღმდეგება საზოგადოების კეთილდღეობას”.
ჟ.პულიცერი


მე, ჟურნალისტი ვარ

ახლობელთან გავიარე საღამოს, წავიჭორავებ, ამოვთქვამ რაღაც-რაღაცეებს და დავისვენებ მეთქი. სტუმრები ყავდა. დამინახეს თუ არა არჩევნებზე დაიწყეს საუბარი, თითქოს ცსკ წარმომადგენელი ვყოფილიყავი სიებზე და პარტიებზე ალაპარაკდნენ. გავერიდე, სამზარეულოში დავჯექი, ასკილის ნაყენი გავიკეთე. მერე, უხეცუსმა სტუმარმა გამომიძახა, საქმე მაქვსო, მეგობარმა მხრები აიწურა რა ვქნა, გეძახისო. გავედი. 

- აი, შენ ხომ ხარ ჟურნალისტი? - მეკითხება, თვალებს ჭუტავს და გამომცდელივით მიყურებს.

- დიახ, – თავი დაუქნიე მე. 

- ხოდა მითხარი ახლა რა მოხდება არჩევნებზე? ვინ გაიმარჯვებს?  

მთელი სერიოზულობით მეკითხება. დილის ცხრა საათიდან სამსახურში არჩევნებიიიი! ათზე ძლივს გამოვაღწიე მეგობართან და! ! ! მხოლოდ ვიღიმები, სტუმარი კი მთელი 35 წუთი მიხსნიდა და პროგნოზებს აკეთებდა თუ რომელი პარტია გაიმარჯვებდა ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში. 

სახლში გაბრუებული მივდივარ, ნაცნობი ტაქსისტი მიღიმის.

- ჟურნალისტი ქალი ხარ და უნდა გკითხო გეცოდინება, ვითომ ოპოზიციას გამოუვა რამე? მხრები ავიჩეჩე, სიბნელეში ვერც დამინახავდა, მაგრამ აღარ ჩამეძია. ცივ მინას შუბლი მივადე და ქაფქაფა ვანა ვინატრე.
 
ჟურნალისტს თავის პროფესიის სპეციფიკიდან გამომდინარე შეუძლია ისარგებლოს ისეთი უფლებებით რაც მიუწვდომელია რიგითი მოქალაქეებისათვის. ალბათ ამიტომაცაა მოსახლეობის დიდი ინტერსი და მოლოდინი ამ პროფესიის ადამიანებზე. მგონი სანამ დავწვებოდი მანამდე დამეძინა.

ვაი!

პირველი არხის ჟურნალისტის ქეთი ბოჯგუას ამ კომენტარზე არ გავღიზიანებულვარ, ეს ჟურნალისტი აგვისტოს ომის დროს ,,გადავხარშე” პუტინზე ქონდა სიუჟეტი გაკეთებული, რომელიც დაიწყო, თუ როგორი დაბალია სიმაღლეში, რუსეთის პრეზიდენტი.  

ანნა პოლიტკოვსკაია თავის წიგნში ,,პუტინის რუსეთი” წერს; 
,,რატომ არ მიყვარს პუტინი? გულგრილობის გამო, რომელიც დანაშაულზე უარესია, ცინიზმის გამო, რასიზმის გამო, ტყუილის გამო, იმ გაზის გამო, რომელიც ნორდოსტის აღებისას გამოიყენა, უდანაშაულო ბავშვების დახოცვის გამო”.

,,იარონ”

 
არ მიყვარს გარდაცვალილ ადამიანებზე საუბარი. მტკივა და უბრალოდ ჩუმად ვარ ხოლმე, თუმცა როცა მუხრან მაჭავარიანის სიკვდლი გავიგე ბავშვობის ის მონაკვეთი გამახსენდა, როცა სასკოლო კონცერტებში გამოვდიოდი და ხმის ჩახრეწამდე ვყვიროდი ლექსს ,,ანდუყაფარო” და ,,ბიჭო სესეო, თოთიკაანთ ქალო მელანო” - თქმისას ყოველთვის ჭრუანტელი მივლიდა, არ ვიცი რატომ. და მომინდა დამეწერა. მეხუთე კლასამდე ,,ანდუყაფარო” და ,,დედა” იყო, შემდეგ ,,ვითარცა მტკვარი” . მერე თეთეს ვასწავლიდი ამ ლექსებს. თეთეს კი როგორც თვითონ ამბობს ,,ზედმეტად გარითმული ლექსები არ მოსწონს” და მეც შევეშვი.

,,მოემართება ფანჯრისკენ ტოტი...
ცოტაც და...
ფოთოლს მინას შეახებს....
რამხელა გახდა მეზობლის გოგო!
როგორ დაბერდა
ჩვენი მებაღე!"

საფოსტო ყუთიდან . . .

 
,,ქარი საფოსტო ყუთების კარებს აჭახუნებდა და აჭრიალებდა. ვის რაღად უნდა საფოსტო ყუთები”.

ფეხბურთის თამაშის დროს, გადაყვლეფილი მუხლი ძალიან რომ ამეწვა და ვეღარ გაუძელი სახლისკენ დავეშვი. ბიჭები კი გამიბრაზდნენ, მაგრამ როცა შემხედეს ცრემლები მომდიოდა - ხოო წადიო წაიბუტბუტეს. მწვანე ბალახი ისე იყო შეზელილი ხორცში, რომ დედაჩემს კინაღამ გული წაუვიდა გაწმენდისას. სპირტი აორთქლებული არ იყო და საფოსტო ყუთის კარებზე ხელებით დაკიდებული ვქანაობდი. საფოსტო ყუთმა დატვირთვა ,,ის”, რომ აღმოვაჩინე მერე შეიძინა. ზაფხულის განმავლობაში ყუთში ყოველ დღე მხვდებოდა მათემატიკის ფურცელზე დაწერილი წერილები. მერე ვხევდი, რატომ არ ვიცი, ახლა მწყდება გული. პასუხებს არ ვწერდი, სამაგიეროდ ხელჩაკიდებულები მივდიოდით წყაროზე და ხელჩაკიდებულები ვბრუნდებოდით უკან. სხვა გოგოებს მამების ეშინოდათ, მამაჩემს ამაზე ეცინებოდა.

,,ქარი საფოსტო ყუთების კარებს აჭახუნებდა და აჭრიალებდა. ვის რაღად უნდა საფოსტო ყუთები”.

წერილებს ფოსტით ვიღებ (მეილით:)) საფოსტო ყუთიც აღარაა მოდაში. აი, ხელჩაკიდებული სიარული კი მომწონს, მაგრამ ბავშვობის შემდეგ არავისთან მივლია ასე.
მის შემდეგ რამდენჯერმე მყვარებია, მაგრამ ასე არ მივლია. საფოსტო ყუთივით გადახუნდა თითებს განდობილი გრძნობა.

მომინდა რაღაც შაქარი დამეწერა, თორემ ისე გადამღალა ამ ყოველდღიურობამ და სტატიების გამო ზარებმა, რომ!!!

დღეს ჩემმა ბავშვობის მეგობარმა დამირეკა, რწმუნებულია. დედამისი ერთ-ერთ უბანზე კომისიაშია. ჟურნალისტი ყოფილა დედაჩემის უბანზე მოსული შენი გაზეთიდან და კარგად იყო დაკვალიანებული ვინ ვისი ნათესავი იყოო. დამკვალიანებელში მე მიგულისხმა რა თქმა უნდა , მაგრამ ვერ მითხრა, ეტყობა მაინც ბავშვობა გაახსენდა და.
არადა, პირველი კლასიდან ერთ მერხზე ვისხედით. რვეულის გარეკანს ავსებდა ერთხელ და ძეს მაგივრად ხე დაწერა, როცა შეუსწორე ჩემს რვეულს დახედა და გადაწერა ესა და ეს ფრიდონის ასული:)) წეღან აგრესიული და გაღიზიანებული მეჩვენა.
უკვე მერამდენე ზარია არჩევნების გამო.

რეპორტაჟი დერცელიდან

,,იმის იქით მამალიც არ ყივის” – ასე ამბობენ სოფელ დერცელზე.
მიუვალი აღმართით მისაგნები ადიგენის მუნიციპალიტეტის ჩრდილო-დასავლეთით მდებარე 46 კომლიანი სოფელი დერცელი მნახველს აოცებს. შორიდან ჯერ ღუმელიდან ამოსული კვამლი ჩანს, მერე ძაღლების ყეფა. უცხოს კილომერტის დაშორებით გრძნობენ სოფლის ერთგული მოდარაჯეები და როცა ქანცი გაწყვეტაზე გაქვს, ბოლოს მაღლობზე გაშენებული სოფელიც გამოჩნდება.


სოფელი დერცელი ტყითაა გარშემორტყმული. ხის სახლებს ხის ღობეები აქვს და ყველა ეზოში მორები ყრია, აქ არც სამასალე მერქანია პრობლემა და არც შეშა - “დერცელში ნაჯახით იბადებიან”, - ხუმრობენ ადიგენში.

ზღვის დონიდან 1 520 მეტრის სიმაღლეზე მდებარე, აჭარლებით დასახლებულ სოფელში შვიდი თვე ზამთარია.

1944 წელს 14 ნოემბერის ღამეს, როცა სტალინის ბრძანებით 92 000-ზე მეტი მაჰმადიანი მესხი შუა აზიის ქვეყნებში გაასახლეს, ადიგენის რაიონში 30 სოფელი დაიცალა, მათ შორის დერცელიც. იმავე წელს მთავრობამ აქ იმერლები ჩამოასახლა.

“დასავლეთის სითბოს შეჩვეულმა იმერლებმა მკაცრ კლიმატურ პირობებს ვერ გაუძლეს და ნელ-ნელა ქვედა სოფლებში გადაინაცვლეს”, - ამბობს ადიგენის მუნიციპალიტეტის სოფელ მოხეში მცხოვრები 81 წლის ავთანდილ ვანაძე.

იგი აჭარიდან დერცელში ოჯახთან ერთად, 1956 წელს გადმოსახლდა: “16 კომლი აჭარის მთებიდან ჩვენი ნებით გადმოვედით. კოლმეურნეობა დაგვეხმარა და სახლები ჩავდგით. დღეს ძლიერი სოფელი ვართ”.

ამჟამად დერცელში 45 კომლი ცხოვრობს - ბერიძეები, ვანაძეები მიქელაძეები და გორგაძეები. მათი ძირითადი საქმიანობა მესაქონლეობაა.

“ოჯახში რვა სული ვართ და 12 ძროხა გვყავს. ესაა ჩვენი შემოსავალი. დღეში საშუალოდ 80 ლიტრი რძე შემოგვაქვს. ვაკეთებთ ყველს, არაჟანს ან ცხვარს და ძროხას ვკლავთ და ვყიდით”, - ამბობს 37 წლის თამილა ირემაძე.

დერცელელებს პროდუქტი ახალციხის ან ბათუმის ბაზარზე გააქვთ.

“ძალიან ვწვალობთ, გზა ჩვენ არ გვაქვს და კვალი. შარშან, 3 ნოემბერს, უკვე წელამდე თოვლი იყო. ყველა ველოდებით იმას, ვისაც მანქანა ჰყავს. თუ არა და ფეხით მიგვავქვს ამხელა ტვირთი”, - ჩივის თამილა ირემაძე.

ყოველწელს, ნოემბრიდან მაისამდე, სოფლამდე მისასვლელი გზა იკეტება. ახალციხეში მოხვედრა მხოლოდ ადიგენიდან შეიძლება. თუმცა ეს არც ისე მარტივია. დერცელის მცხოვრებნი საცალფეხო ბილიკით, 11 კილომეტრის მოშორებით, სოფელ მოხეში უნდა ჩავიდნენ, საიდანაც ავტობუსი ადიგენში მიდის, ისიც დღეში ერთხელ. “თუ შევეტიეთ, ხო ჩავაღწევთ ქალაქამდე, თუ არა ისევ უკან ვბრუნდებით”, - ამბობენ ადგილობრივები.

81 წლის ავთანდილ ვანაძე ქალაქში იშვიათად დადის, თუმცა უგზობის პრობლემა მაინც აწუხებს: “გლეხის თაობაზე როგორ ვიქნებით?! არჩევნების წინ ამოვიდნენ - ყველაფერი იქნება ოღონდ მხარი დაგვიჭირეთო. ხოდა, ორივე არჩევნებზე ასი პროცენტით მთავრობამ წაიღო ხმები. დაპირებული გზა და ავტობუსი კი დღემდე არავის გახსენებია”.

დერცელში ავტობუსი არც ზაფხულობით დადის. ადიგენიდან დერცელამდე მისასვლელი სამანქანო გზა მოხეში მთავრდება.

“სოფელში თუ ვინმე შეძლებულია უაზის ტიპის მანქანა ჰყავს. აბა, ამ გზით დერცელამდე სხვა არაფერი მოვა”, - ამბობს ნუგზარ გორგაძე.

უტრანსპორტობა სოფელის მოზარდ თაობას განათლების პრობლემას უქმნის. დერცელის არასრული სკოლის დამთავრების შემდეგ საშუალო განათლების მიღება მხოლოდ მას შეუძლია, ვისაც მოხეში ნათესავები ჰყავს.

“მეთერთმეტე კლასში ვარ, მაგრამ გოგოები სიშორის გამო მოხეში ვერ დადიან, ბიჭებთან ერთად მარტო ვერ ვივლი. თან 11 კილომეტრის გავლა, მით უფრო ზამთარში ძალიან ძნელია”, - ამბობს თამუნა მიქელაძე.

მერვეკლასელი ნათია მიქელაძე პედაგოგობაზე ოცნებობს, თუმცა იცის, რომ დასახული მიზნის მიღწევამდე ჯერ საშუალო და შემდეგ უმაღლესი განათლებაა საჭირო: “ალბათ, სანამ მეცხრე კლასს დავამთავრებ მანამდე ავტობუსსაც დანიშნავენ”.

დერცელში ერთადერთი დაწესებულება სკოლაა. ადგილობრივების ერთადერთი გასართობიც სკოლაში გამართული ღონისძიებებია.

“ბიბლიოთეკა ჩვენ არ გვაქვს და კლუბი, რიტუალების სახლი კიდევ ყველა სოფელში გააკეთეს, მაგრამ არჩევნებზე აქედან წაღებული ხმები არც ამჯერად გაახსენებია მთავრობას”, - ჩივიან “ბირჟაზე” მდგომი დერცელელები.

თუ სკოლაში მუშაობ ან სწავლობ, თანასოფლელებისაგან განსხვავებით მეტი გასართობი გაქვს, თუ არა და საოჯახო საქმით უნდა შეიქციო თავი.

“ჯერ სახლში დედას ვეხმარები. მერე ალბათ გავთხოვდები” – ამბობს თამუნა მიქელაძე – ,,ეყვარებული არ მყავს, მაგრამ აქ ეგრე არ ვიცით – თუ ოჯახები შეთანხმდებიან, მოვლენ და დაგნიშნავენ. მინდა სიყვარულით გავთხოვდე. მაგრამ მშობლებმა რომ ნება დამრთონ, სოფელი არ მაპატიებს ამას”.

დერცელში ერთი თვალის შევლებით გაარჩევ ვინაა გათხოვილი და ვინ არა – გათხოვილი ქალი აღმსარებლობის მიხედვით ვალდებულია თავსაბურავით იაროს.

ერთი აღმსარებლობის მიუხედავად, დერცელში მცხოვრებნი მაჰმადიანი მესხების ჩამოსახლებას ეწინააღმდეგებიან.

“იყვნენ ერთ-ორჯერ, თავიანთ ნასახლარებს დაეძებენ. თუ ჩამოასახლებენ, მაშინ ჩვენ გაგვასახლონ აქედან. მიწა-წყალი არ გვეყოფა. არსებობა არ გვინდა?” - კითხულობს ავთანდილ ვანაძე.


გულო კოხოძე, ადიგენი

ქალები უუფლებოები და ბრმები არიან

 
სამი ქალის ერთერთი შეხედვით ჩვეულებრივი ისტორია ნინოწმინდის რაიონის სოფელ ჯიგრაშენში მოვისმინეთ. აქ შრომას მიჩვეული ქალები, ცხოვრების სიმძიმეზე არ საუბრობენ, უბრალოდ ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე ყვებიან თავიანთ ყოველდღიურ ყოფას. 

სოფლ ჯიგრაშენის შესასვლელში ნახევრად ჩამონგრეულის სახლი დგას. სახლის უკანა ეზოში ქალი მუშაობს, ოთკუთხედ ნაჭრებად დაჭრილი წივა გასახმობად მზეზე გამოაქვს. ერთი ნედლი წივის წონა დაახლოებით სამი კილოა, ქალს ასეთი ათასი ცალი წივა მაინც აქვს გადმოსაწყობი. წივის სიმძიმეს აუტანელი სიცხეც ემატება. ქალი თავაუწევლად მუშაობს. ძაღლის გაბმულ ყეფაზე მაღლა ამოიხედა. დაკოჟრილი ხელები წინსაფარში დამალა და მოგვიახლოვდა.

დარეჯან ეზეკიანი მარტოხელაა დედაა, ის 40 წლისაა.

,,სახლში მე და ჩემი გოგონა ვცხოვრობთ, ქმარი უკვე რამდენიმე წელიწადია მოსკოვშია წასული. ფულს ვერ გვიგზავნის არ მაქვსო – მეუბნება. ძროხა მყავს, რძე მაქვს და თავიც გაგვაქვს”, -ამბობს ის.

დუხობორთა სოფლებში წივას მამაკაცები აკეთებენ. აქ კი ამ მძიმე საქმეს დარეჯან ეზეკიანი შეჭიდებია.

ძნელი არ არის წივის გაკეთება? ვეკითხები მას.

,,ადვილი რატო იქნება! ჯერ ერთი რო ნაკელში გაქვს ხელი, მერე ყუთში უნდა დატენო, მერე ამოიღო და კიდევ ათასი საწვალებელი რაღაც ჭირდება.
კაცი წასულია თავს უვლის. ჩვენ კი ოჯახის მოვლა გვევალება” - დაღლილი და გაღიზიანებული კილოთი გაგვცა პასუხი დარეჯან ეზეკიანმა.

44 წლის კარინე ოგანესიანიც სოფელ ჯიგრაშენის მკვიდრია. ისიც მარტოხელა დედაა და სახლში მოხუცი მშობლები, ვაჟი, რძალი და შვილიშვილი ყავს.

ოგანესიანების ოჯახში კარინეს გარდა არავინ მუშაობს, მისი 120 ლარიანი ხელფასი კი თვის განმავლობაში პურსა და პატარა შვილიშვილისათვის ბურღულეულის, შაქარის ყიდვას სჭირდება.

,,პატარას ბევრი რამე ჭირდება, ტკბილი ,,მანიქაში” ხო მაინც უნდა აჭამო”, - ამბობს კარინე ოგანესიანი.

კარინე სოფელის ფერმაში მწველავად მუშაობს.

,,მწველავი ვარ. დღეში ოც ძროხას ვწველი. ძნელი არ არის, ყველაფერი მიჩვევაა. ადრე მიჭირდა, მაგრამ სხვა საშველი არ იყო და გავძელი. სახლში მარტო მე ვმუშაობ, ამიტომაც ნებისმიერ სამუშაოზე თანახმა ვარ”, - ამბობს კარინე ოგანესიანი.


სოფელი ჯიგრაშენი ნინოწმინდის რაიონიდან 5-6 კმ არის დაშორებული. ამ სოფლის მცხოვრებლებს ცენტრალურ გზამდე სამი კმ გავლა ფეხით უწევთ.

მაქტაღინ პოღოსიანი ექვსი თვის ფეხმძიმეა, რომელიც ტყუპებს ელოდება, ამიტომაც მისთვის ცენტრამდე ჩასასვლელი სოფლის სამკილომეტრიანი გზა ას კილომეტრიანი ხდება. მის ოჯახს მანქანა არ აქვს, სოფელში კი ავტობუსი არ დადის.

,,ნინოწმინდაში ექიმთან აუცილებლად უნდა ჩავიდე, კარგა ხანია უკვე არ ვყოფილვარ და ბავშვების მდგომარეობა მაინტერესებს. აქედან ჩასვლა კიდევ არაფერია, მაგრამ აღმართში ამოსვლა ძალიან მიჭირს.”, - ამბობს მაქტაღინ პოღოსიანი.

ნინოწმინდაში ქალთა უფლებებზე მომუშავე არცეთი ორგანიზაცია არ ფუნქციონირებს. ადგილობრივი მკვიდრი ოფელია პეტროასიანი სწორედ ამ პრობლემაზე ამახვილებს ყურადღებას. მან თავდაპირველად ღიმილით გვითხრა რომ მისი ,,ემანსიპირებულობა რუსეთში მიღებულმა განათლებამ განაპირობა”.

,,ქალთა უმრავლესობამ თავინთი უფლებები არ იციან, აქ მოტაცება ოჯახის შექმნის მიზნით თითქმის ყოველ დღე ხდება. პატარა გოგონებს ცხვენიათ და უკან არ ბრუნდებიან. ჩვენი ქალები გაუნათლებლები არიან, მათ არსად არ უსწავლიათ სკოლის გარდა. მეათე და მეთერთმეტე კლასებიდან კი თხოვდებიან და მერე სულ სახლში ზიან. გადაჭარბებით ნათქვამი არ იქნება და ქალები უუფლებოები და ბრმებია არიან. ოჯახში ისინი მხოლოდ პურის საჭიროებას ხედავენ. დაუშვათ მამაკაცი მასზე ძალადობს, ქალს კი ვერ წარმოუდგენია პოლიციაში განაცხადოს, ან საერთოდ წამოვიდეს მოძალადის ოჯახიდან”, - ამბობს ოფელია პეტროსიანი.

გულო კოხოძე, ნინოწმინდა

სერობიდან - სირობამდე

 
ერთი სიტყვა რაც ამ ბოლო დღეების ორომრტიალის შემდეგ თავში მიტრიელებს არის დავიღალე.
დავიღალე რადიკალი ,,ლიბერალებით".
დავიღალე რადიკალი ,,მართმადიდებლებით''.
დავიღალე იმ მოწოდების წაკითხვით, რომ დეისასძის წიგნი ვიყიდოთ ყველამო.
დავიღალე ძარღვებდაბერილი ბიჭის ყვირილის მოსმენით ,,მე შვილი მეზრდება"!!!!
დავიღალე არჩევნების წინა პერიოდით, არავინ რომ არ აქტიურობს და ფაფხურს აქტიურობას ეძახიან.
დავიღალე და ძაან მეტკინა აჩო ხაჩიძის ,,ლოცვა ძილისწინ" , რომ წავიკითხე წეღან ფეისბუქზე.
დავიღალე და ალბათ ამიტომაც უმალ ამეტირა.

გემრიელად ჩავიკითხე გუშინ, ლამის ბესტელერად (სასაცილოა) ქცეული წიგნი და დღეს დილით წირვაზეც წავედი.

ადგილობრივი ტელევიზია ,,მეცხრე არხი" საარჩევნო დებატებს აჩვენებს. მიწვეულია ნაციონალური მოძრაობის წევრი და ოპოზიციური პარტიების წარმომადგენლებიც. ჩემი გაზეთი (,,სამხრეთის კარიბჭე") ააფრიალეს და ჩემი სტატია განიხილეს. ვიჯექი, უსმენდი და მივხვდი რომ არაფრად მაინტერესებდა რას იტყოდნენ. ცოტა მერე კი ავლიპლიპდი, მაგრამ მალე გადამიარა.
დავიღალე ,,პროფილით"
დავიღალე ,,სამოთხის ვაშლები" -თ. თეთე სამოთხის კვერცხებს ეძახის:)
დავიღალე ,,ნანუკას შოუთი".
მეტყვი არ ყუყრო მერე ბატონოო, მაგრამ მე არ მაქვს უფლება რაიმე გემოვნებიანი გადაცემა მქონდეს?ჩავრთო ტელევიზორი, წამოვწვე და დავტკბე და არა ტუჩები დავიჭამო???!!!!
არ ვიძაბები, მკიდია და ეს უფრო მაღიზიანებს. ეს ჩემი ინდიფერენტულობა მაგიჟებს.
ხვალ ჩემი დაბადების დღეა.

იყიდეთ ვაზელინი

იყიდეთ ვაზელინიიიიი! ! !
გული მერევაა!
გული მერევაააა!
გული მერევაააააააააა!
ამ სიტუაციაზეეეეეეეეეეე.
რა საცოდავები არიანნნნნნნნნნ!
მონებიიიიიიიიიიიიიი!
ლაქუცებიიიიიიიი!
მლიქვნელებიიიიიიი!
შეშინებულებიიიიიიი!
დაბეჩავებულებიიიიიიიი!
უუფლებოები, უფრო სწორად საკუთარ თავს თვითონვე წაართვეს ამის უფლება.
თვითცენზურაა რა სასაცილო სიტყვაა ახლა ამ მდგომარეობასთან მიმართებაში, არადა ასე კი არქმევენ.
თვითცენზურა კი არა ვაზელინობაა.
იყიდეთ ვაზელინი!

იყიდეთ ვაზელინი

იყიდეთ ვაზელინიიიიი! ! !
გული მერევაა!
გული მერევაააა!
გული მერევაააააააააა!
ამ სიტუაციაზეეეეეეეეეეე.
რა საცოდავები არიანნნნნნნნნნ!
მონებიიიიიიიიიიიიიი!
ლაქუცებიიიიიიიი!
მლიქვნელებიიიიიიი!
შეშინებულებიიიიიიი!
დაბეჩავებულებიიიიიიიი!
უუფლებოები, უფრო სწორად საკუთარ თავს თვითონვე წაართვეს ამის უფლება.იმისთვის რომ სტომაქი ჰქონდეთ ამოვსებული.
თვითცენზურაა რა სასაცილო სიტყვაა ახლა ამ მდგომარეობასთან მიმართებაში, არადა ასე კი არქმევენ.
თვითცენზურა კი არა ვაზელინობაა.
იყიდეთ ვაზელინი!

თეთე სკოლაში

 
თეთეს სკოლაში პრაქტიკები დაეწყო, დილით ადრიანად დგება და ფაციფუცობს. მეც მინდა ავდგე, მაგრამ რა ჯანდაბა უყო ამ ძილს?! გინდ ადრე დავიძინო, გინდ გვიან ,მაინც ვერ ვდგები და.
თეთე ყოველ დღე შთაბეჭდილებებით დახუნძლული მოდის.მესამე კლასშია შესული და ისეთი საყვარლები არიანოო, მეტი სალაპარაკო აღარ აქვს ეს დღეებია. დასვენებაზე ყველას უნდა ხელი ჩამკიდოს და ამიტომ თითები გაშლილი მაქვს, ცალ-ცალკე თითებზე, რომ შეძლონ ხელის მოკიდებაო. მე ამაზე ვიხარხარე:)
გუშინწინ ფურცლები მოიტანა, ბავშვების ნახატებითა და ჩანაწერებით გადაჭრელებული.
ჩანაწერები: ,,თეონა მასწავლებელი ძალიან ლამაზი ხართ”. ,,თეონა მაწავლებელო ძალიან მომწონს თქვენი საყურეები და აბადოკი”. ,,მე არასდროს დაგივიწყებთ, არც თქვენ დამივიწყოთ”. თეთემ ეს ფურცლები საგულდაგულოდ შეინახა.
სკოლაში შარვლით არ დადიან ( არ ვიცი რატომ) ეს თეთეს არ მოსწონს, მაგრამ ემორჩილება სკოლის სტანდარტებს, კაბით დადის. თმებსაც უკან იწევს, პედაგოგ!
გუშინდელივით მახსოვს მისი პირველ კლასში შესვლა, ყველაზე პატარა იყო და მე და დედას დატოვება არ გვინდოდა. მაღალ სკამზე იჯდა და ფეხებს ჰაერში აქანვებდა. ლექსი არ მოყვა, ბოლო მომენტში განგვიცხადა რომ სხვა ბავშვების მსგავსად ასე ვერ იყვირებდა და თავს ისე არ გაიწითლებდა(ზედმეტი მონდომებისგან რომ მოსდიოდათ ბავშვებს). არც დაგვიძალებია, აზრი არ ქონდა. ახლა ჯიუტი ბავშვები აღიზიანებს. ერთი ბატი-ბუტის ჭამას ვერ გადავაჩვიეო, მებუზღუნება.
თეთესადმი მოსწავლეების მიწერილ წერილების ფოტოებს საღამოს სახლში როცა მივალ დავდებ, ამჯერად აუცილებლად.

ომის ქრონიკა

 

მე ჭურვების სროლის ხმა არ გამიგია; ომში ახლობლები არ დამღუპვია; ჩემთვის სახლი არავის გადაუწვავს და გაუძარცვავს, მაგრამ მე ჩემი წილი ომი სამცხე-ჯავახეთის ერთ-ერთ იმერულ სოფელში მაინც გადავიტანე.

ივლისის ბოლო რიცხვებში ავტოავარიით ახლობლები დამეღუპნენ. ნანას და ირაკლის მოგონებით თენდებოდა და მთვრდებოდა ყოველი დღე. შვიდი აგვისტოს შემდეგ კი ისინი აღარ მოგვგონებია. მოვლენა კინოფილმ ,,კუკარაჩას” მსგვასად განვითარდა - ,,ინგა და კუკარაჩა მეორე დღეს აღარავის ახსოვდა. ომი დაწყო”.

ომი დაიწყო!!

არ მახსოვს როდის გავიაზრე, რომ ომი დაიწყო. მაგრამ გაგანია სიცხეში, მაგიდიდან დაჭრილი ცივი საზამთრო რომ გადავყარეთ, რადგან პირი ვერავინ დააკარა, რაღაც სიამოვნების უფლება რომ არ მივეცით თავს, მივხვდი, ომი დაბომბვის გარეშე ჩემს სოფელშიც შემოსულიყო.
07 აგვისტო, 2008 წელი
საქართველოს პრეზიდენტის საგანგებო განცხადება;
ძვირფასო თანამემამულენო!
“... ასევე გრძელდება სნაიპერული ომი სოფლების მცხოვრებლების წინააღმდეგ. ამ წუთებშიც ინტენსიური ცეცხლია გახსნილი არტილერიიდან, კონფლიქტის ზონაში უკანონოდ შეყვანილი ტანკებიდან, ასევე უკანონდ მყოფი საარტილერიო დანადგარებიდან, ნაღმმტყორცნებიდან, ყუმბართმტყორცნებიდან და სხვა ყველა შესაძლო იარაღიდან”
ოფიციალური ინფორმაცია
“ბოლო დღეების განმავლობაში რუსეთის ფედერაციის მხრიდან განუწყვეტლივ იბომბება საქართველოს ტერიტორია, მათ შორის დედაქალაქიც. საქართველოში დისლოცილებულია რუსეთის საჯარისო ნაწილები და დიდი რაოდენობით სამხედრო ტექნიკა. დაბომბვების შედეგად დაღუპულია მშვიდობიანი მოსახლეობა. მოსალოდნელია ვითარების შემდგომი ესკალაცია, რომელიც თავისი შედეგებით დამანგრეველი იქნება ისეთი პატარა ქვეყნისათვის, როგორიც საქართველოა”.
ომის დაწყებისთანავე ფიქრი მამიდაშვილს გადასწვდა. ჯარში მსახურობს. ვიცი, რომ პირველ ხაზზე იქნება. ვრეკავ ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ, მეასედ, მეათასედ. მობილური ხელში პლასტენინივით რბილდება. ნერვები დაწყვეტაზე გვაქვს და ზარი გადის! საშინელი ხმაურიდან მესმის ხმა.
- სად ხარ? – ვეკითხები.
- ჯანდაბაში! - მპასუხობს და ვცდილობ არ ავღრიალდე.
- კარგად ხარ?
- ხო, მპასუხობს მოკლედ. საკმარისია, მთავარია ცოცხალია. საშინელება რომ არ ხდებოდეს ერაყგამოვლილი მამიდაშვილი ასე არ მიპასუხებდა, თუმცა რა ომი ხომ საშინელებაა...
ჩემი ოთხი წლის ძმისშვილი ,,მამაო ჩვენოს” წაკითხვისა და მეტანიის გაკეთების გარეშე ვეღარ იძინებს. დილით კი გვიმეორებს - ჩემმა ლოცვამ გადაგარჩინათო.
08 აგვისტო, 2008 წელი
სრულიად საქართველოს კათალიკოს –პატრიარქმა მრევლს მოუწოდა გააძლიეროს ლოცვა მშვიდობისათვის
,,საქართველოს საპატრიარქო კიდევ ერთხელ სინანულით აღნიშნავს შეშფოთებას ცხინვალის რეგიონში შექმნილ ვითარებასთან დაკავშირებით. ცნობილია, რომ არის მსხვერპლი და დაჭრილები, როგორც სამხედრო შენაერთებში, ისე მშვიდობიან მოსახლეობას შორის”, - ნათქვამია განცხადებაში.
ადიგენის მუნიციპალიტეტის სოფელ ვარხანში ეკლესიის ეზოში ყოველ საღამოს ლოცვები იმართება (ეკლესია ჯერ ბოლომდე დასრულებული არ არის).

ჩემი ოჯახი მთელი დღეების განმავლობაში ტელევიზორის ეკრანსაა მიშტერებული. ,,კურიერი” დაბომბვის კადრებს აჩვენებს და ეს ყველაფერი აქ ხდება, ჩვენთან, საქართველოში.

ჩემი მეგობარი თეა თედლიაშვილი გორელია. ვურეკავ. ჯეოსელი ჭედავს. ვიცი რომ ნიქოზშია, დედათა მონასტერში. რამდენიმე დღის შემდეგ ძლივს ვუკავშირდები. ტირის. თეა, მუდამ აუღელვებელი, დინჯი, მშვიდი, ახლა ტირის. ვცდილობ არ ავტირდე და ვანუგეშებ. მაგრამ ეს ნუგეშიც არ გამომდის...…

ფოთი დაბომბეს!

კოლეგა - მეგობარი ინგა გვასალია ფოთში ცხოვრობს. ვურეკავ.

- ,,იცი რა ხდება?! უამრავი მკვდარია, გადაჭედილია საავადმყოფოს დერეფნებიც. სოფელში უნდა ავიდე ბავშვები წავიყვანო”, - მეუბნება ინგა.

სახლში ჩურჩულით ვლაპარაკობთ. მეშინია!

მამაჩემი რუსეთშია, რუსეთის მოქალაქეა. ეს დღეებია ტელეფონი ხელიდან არ გაუშვია, ყოველ თხუთმეტ წუთში რეკავს. ომახიანად გველაპარაკება, მაგრამ ვიცი, რომ “ხმა დაყენებული აქვს”, ვიცი, რომ სანამ ნომრებს აკრეფს, რამდენჯერმე ჩაახველებს, ყელზე ხელს მოისვამს და ისე გველაპარაკება, ჩვენც რომ არ გადმოგვადოს აღელვება.

გორი იბომბება!

ღამე სიწყნარეში უფრო ისმის თვითმფრინავეის ხმა. მეზობელმა მითხრა - ,,თვითმფრინავები რომ გადაიფრენენ მუშტებს ვუქნევ ხოლმე, აბა სხვა რა შემიძლიაო” – ყველა თავისებურად იბრძვის.

12 აგვისტოს რუსეთ-საქართველოს შორის დაიდო ხელშეკრულება ცეცხლის შეწყვეტის თაობაზე.

ამოვისუნთქეთ. თურმე ტყუილად... 13 აგვისტოს, დილით, გორის ცენტრში,
წინ ბომბი ჩამოაგდეს. რვა ადამიანი დაიღუპა.

,,პურის ფქვილი აღარ არის მაღაზიებში”, – ამბობენ სოფელში.

მეგობარი გურიიდან, ინტერნეტში მოძიებულ სხვადასხვა ინფორმაციებს მობილურით მაწვდის. ინტერნეტი არის! მიხარია!

სოფელში, ივლისის თვეში სარწყავი არხი გათხარეს. ძალიან ღრმა გამოვიდა დაახლოებით სამი მეტრი სიღრმის.

,,რაში დახარჯეს ფული”, - ოხრავდა სოფელი, თუმცა აგვისტოს თვეში არხმა სხვა ფუნქცია შეიძინა.

,,სანგრების გათხრა აღარ დაგვჭირდება ხალხო”, - იხუმრა ერთხელ ენაკვიმატმა მოხუცმა.

,,ენა გაგიხმა”, - მიაყოლეს და უცებვე გააჩუმეს.

ადიგენის მუნიციპალიტეტის სოფელ ენთელში ჯარისკაცი ჩამოასვენეს. დედისერთა ყოფილა, ობოლი.

,,სიმწრით გაუზრდია დედამისს”, - ყვებოდნენ სოფელში.

ის დღეები ჩემს მეზობელ თინეიჯერებს მუსიკა არა თუ ხმამაღლა საერთოდ არ ჩაურთავთ.

სტადიონიდანაც ფეხბურთის მოთამაშე ბავშვების ხმამაღალი ყვირილიც აღარ ისმოდა.

მერე დაჭრილი ჩვენს სოფელშიც გამოჩნდა. ლაშა მამაგეიშვილი, ორი შვილის მამა, 25 წლის ჯარისკაცი ორი დღის განმავლობაში ოჯახს არ შეხმიანებია, მერე კი მეუღლემ ღუდუშაურის საავადმყოფოს წინ გამოკრული სიით დაჭრილებში მიაკვლია.

,,გმირი გვყავს სოფელში", - ითქვა მასზე. ზოგს ორაზროვნად გაეღიმა, ზოგმაც ცინიკურად ჩაიქირქილა, ერთი კი იყო მთელი სოფელი ლაშას ოჯახში დადიოდა ის დღეები და თუ სახლში რამე განსაკუთრებულს გააკეთებდნენ დაჭრილთან მიჰქონდათ.

,,თევდორე ბერის გმირობას ვიღა ჩაიდენს. გზა მტრებმა ჩვენზე უკეთ იციან. ამ ორღობის ნახაზიც კი აქვთ მგონი და ახლა სხვანაირი გმირები გვყავს. ლაშა ჩვენი დროის გმირია", - მოძღვრავდა კაკლის ძირში მჯდომ ბავშვებს სოფლის ყველაზე მცხოვანი მკვიდრი.

დევნილები! იძულებით გადაადგილებული პირები საკუთარ ქვეყანაში...

სამცხე-ჯავახეთში დევნილთა ნაკადმა რვა აგვისტოდან დაიწყო შემოსვლა. რეგიონში 10 207 დევნილი იმყოფებოდა - 1174 ოჯახი. მათ შორის: 1604 - არასრულწლოვანი (0-დან 15 წლამდე); 152 კი მცირეწლოვანი (0-დან 1 წლამდე).

აბასთუმანშიც, სანატორიუმ ,,აღობილში” მიიყვანეს ლტოლვილებიო და სოფელი აფუსფუსდა. სურსათ-სანოვაგის შეგროვება დაიწყო ხალხმა. პოლიტიკოსები თავის საქმეს აკეთებდნენ, სოფელი თავისას.

სამცხე –ჯავახეთში 1147 ადამიანი სხვადასხვა დაწესებულებებში კომპაქტურად იყო ჩასახლებული, 9580 კი ახლობლებთან აფარებდა თავს.

“შევასახლეთ ბორჯომში სასტუმროებში, სანატორიუმებსა და კომპოზიტორთა სახლში. კურორტ აბასთუმანში სანატორიუმ “აღობილში”, ქალაქ ახალციხეში სკოლა-პანსიონის შენობაში” - განმარტავს ადგილობრივ თვითმმართველობებთან და სახელმწიფო ორგანოებთან ურთიერთობის სამსახურის უფროსი ივანე გელაშვილი.

ამ პერიოდისთვის დევნილთა უმეტესობა საკუთარ სახლებს დაუბრუნდა.

“206 არასრულწლოვანი (1 -დან 15 წლამდე); 25 მცირწლოვანი ( 0 - დან 1 წლამდე); 1 – ობოლი; 2 - უდედმამო; 15 – ფეხმძიმე. კომპაქტურად მხოლოდ ბორჯომში ცხოვრობენ, სტაციონარებში 95 ადამიანი ცხოვრობს”, - ამბობს რეგიონული განვითარების სამსახურის უფროსი მარინა გაჩეჩილაძე.
იძულებით გადაადგილებული პირები ქალაქ ახალციხეში კომპაქტურად მხოლოდ ახალციხის სკოლა-პანსიონის შენობაში ცხოვრობდნენ.
ამ დროისათვის რეგიონში 593 –მდე დევნილია დარჩენილი და მათი რაოდენობა ყოველდღიურად მცირდება.
რეგიონის ექვს მუნიციპალიტეტში იძულებით გადაადგილებულ პირთა რაოდენობა ასეა გადანაწილებული: ახალციხე - 300, ასპინძა – 44, ადიგენი – 135, ბორჯომი – 63 ახალქალაქი - 4, ნინოწმინდა - 7 .
2008 წლის 8 სექტემბერს, ევროკავშირის ინიციატივით, ქართულ და რუსულ მხარეებთან გამართული მოლაპარაკებების შედეგად, განისაზღვრა სარკოზის ,,6 პუნქტიანი შეთანხმების” შესრულების პირველ ეტაპზე განსახორციელებელი კონკრეტული ნაბიჯები.
ზემოაღნიშნულის საფუძველზე 2008 წლის 10 ოქტომბრამდე არც ერთი რუსი ჯარისკაცი არა უნდა დარჩეს საქართველოში (სამხრეთ ოსეთისა და აფხაზეთის გარდა).
ომი დამთვრდა... თუმცა ომის შემდგომი პერიოდიც ძალიან მტკივნეული ყოფილა... დღესაც შიშით და იმედით ვუყურებ ყველა საინფორმაციოს... როდემდე გაგრძელდება ეს არ ვიცი . . .

ბორჯომი, ფოტოაპარატი და პარტიები

 ჩაი ვერ დავლიე. ბორჯომში მივდივარ. გამოვარდი სამსახურში და აქ ფოტოაპარატი არ დამხვდა, ვზივარ ახლა სამსახურში და დილიდან დაწყობილი გეგმა თუ რა უნდა გამეკეთებინა დღეს ამერია. მივედე ფოსტას, მერე facebook -ს , მერე lib.ge - ს, ბლოგებს და გადის დროც. არადა რა მისხალ-მისხალ და წამ-წამობით დავგეგმე დღევანდელი დღე. არა! ფოტოაპარატი მჭირდება. ერთი საცოდავი აპარატი გვაქვს რედაქციაში და იმაზეც გაწამაწიაა. ფოტოაპარატის ფულის შემგროვებელი მე არ ვარ და ისევ დედაჩემს უნდა ვთხოვო. არა, კი არ ვთხოვ, შორიდან მოუვლი, დავიწუწუნებ, ვივიშვიშებ, ვიყუყუნებ -როგორც თვითონ მეუბნება და იქნება და მეშველოს.

ბორჯომში რეგიონული პარტიის ოფისებს უნდა ვეწვიო, გავიგო რა ხდება, რას აკეთებენ, რას გვპირდებიან, დამაჯერონ, მაჩვენონ განსხვავებული და კარგი საარჩევნო პროგრამა, რომ ხმა მივცე.

ყავა დავლიე, არადა ჩაი ბევრად მირჩევნია, ცხელი ქაფქაფა, აი ისეთი ხელთათმანებით რომ უნდა დალიო:)

თუ წავედი დღეს ბორჯომში ფოტოებს საღამოს დავდებ.

ამინდიც ირევა რაღაც, დღევანდელი დღე ამომიყირავდა.

აქედან და ქუთეისამდე

 

ქუთაისში ვიყავი.პროექტი დაგვიფინანსდა საარჩევნო და ამის გამო. 

დაღლილ -დაქანცულ-მოწამლული სახლამდე ძლივ მოვლასლასდი და საღამოს შვიდ საათზე დაძინებულმა დილით თერტმეტზე ძლივს ავწიე თავი. სამსახურში ვარ წასასვლელი და...

ასე დაღლილი, როცა ვარ ვფიქრობ, რომ არსად არ წავალ იმდენად ვისპობი(ქუთაისურია:))

ქუთაისში წვიმდა,განწყობასაც ვერაფერი მოუხერხე და ვიყავი ჩაშავებულ-ჩაჟამებული.

საარჩევნო დუღილი ჩვენთანაც დაიწყო. იმდენი საქმეები გამოჩნდაა, არადა ისეთი ამინდებიც დაიწყოო სულ არ გეფიქრება საქმეზეე.

მარიამი გამოვიყვანეთ, სახლშიაა უკვე, აცრაც გაუკეთეს პირველი.

სტატიები მაქვს იმდენი დასაწერიიიიიიი.

ხერხემლის გამრუდება მერე ნახე შენ.

რაღაც ვერ ვარ რა, ,,დაქლიავების ხანა ” დამეწყო ამ საგიჟეთის დროს.

 

აღარც მესტატიება, აღაც მელიტერატურება და აღარც აღარც. მარტოო მე - . . . . . :)

 

რააა?! ! ! იქნება და მარტო მეძინება ვიგულისხმე? ან მეფიქრება?

ნაჭუჭიდან ბუშტამდე

 

ასე ვარ ამ ბოლო დროს ნაჭუჭში. თავის დაღწევას არც ვცდილობ. მივეჩვიე თუ ნაჭუჭის კანს ვერ ვტეხავ არ ვიცი.ღამე ვერ ვიძინებ. დღე მეძინება. დროის ათვლა დავკარგე. სამსახურშიც საგიჟეთია.გადავიწვიი, ექიმთან ვიყავი, ანალიზებიც ავიღე, მეგონა რაღაც მჭირდა. არარაციონალური კვება, გადაღლა. დასვენებააა - აი რეცეპტიი. 

 

გადაცემა ,,პროფილს" უყურე. დავჯექი და მიუსაჯე თავს, რომ ბოლომდე მეყურებინაა. ვიცინეე, ბოლოს წამყვანმა საკუთარ თავი მოიწვია გადაცემაში და მზისა და მთვარისა რომ გამოჩნდა მაია ასათიანის სახით ამეტირააა.

 

ახლა ძილი მინდაა. თეთე მინდა სახლში რომ იყოს. დილით საწოლში ჩაი და გასაფრენი ბუშტი მინდა.  ვ ი ძ ი ნ ე ბ !

მამიდუნი გავხდი(მეორე ნაწილი)

 მარიამი დღეს ვერ ვნახე, ცოტა ხნით ავირბინე სავადმყოფოში და მალევე გამოვარდი. წითელია და პაწაწაოო ასე მითხრეს:)

რაღაც გიჟური კვირაა, გადარბენაზე ვარ, ამიტომაც ბოლომდე არცეთი საქმე არ გამომდის.

დღეს გაზეთის ლოგოზე ვიწვალეთ, იდეები ჩამოვყარეთ, როგორც შეგვეძლო ისე დავხატეთ ჩვენებური ვარიანტები. რა გამოვა არ ვიცი.

ცერა თითის ხელა წინდები ვიყიდე მარიამისთვის, დიდი ექნებაო მითხრეს, დედააა!!! ეს თუ დიდი ჰქონდა როგორ გინდა ხელში დაიჭირო ასე წრიპა?

 

სამსახური საგიჟეა. როგორ თენდება თვალსა და ხელს შუა ვეღარ ვხვდები. დღეც ისე მალე გადის, ვერაფრის გაკეთებას ვერ ვასწრებ. სავადმყოფოში ავტობუსით წავედი, საავადმყოფო ქალაქგარეთაა და ვიფიქრე ქალაქსაც თვალს გადავავლებ-თქო. ავტობუსის მინები ისე იყო გასაწმენდი, ქალაქის დათვალიერება კი არა ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ტალახის გუბეში ჩავარდი.

მამიდუნი გავხდი

 დაღლილი ვარ, უკვე დაძინებას ვაპირებდი, მაგრამ გულმა არ მომითმინა შენთვის ეს არ მეთქვა. უკვე მეორედ გავხდი მამიდუნი:) მარიამი დაახლოებით ერთი საათის წინ დაიბადა - სამი კილო და 50 სანტიმეტრი. 

 

ხვალ მეტს დავწერ,ახლა მართლა მეძინება, ცალკე დაღლილობისგან წუხელი ოთხი საათის შემდეგ არ მძინებია, ცალკე ემოციებისგან, ცალკე კონიაკისგან, ავყევი და ავყევიიიიიიი.

უცნაური დღე

ბლოგი არ უნდა გავაპირადულო მეთქი და . . .

გუშინ ბევრი ვიცეკვე, მუსიკას მაღლა დავდებ, რომელზეც.

სასაფლაოდან შუადღეზე ჩამოვედი და ჭონაზე ვარ-თქო ვიცინოდი, სოფელი შემოვიარე. მოხვედიიიი, როდის მიდიხარ? არ მოვსულვარ ჯერ ადამიანო რა წასვლაზე მელაპარაკები?! ამიტომაც მირჩევნია ორღობეებში ვიარო გზაზე არა.

სასაფლაოზე ფოტო სესიას დავესწარი, არ ვაჭარბებ. მამის საფლავზე ამოსული შვილები და მათი სტუმრები დიდი თავგამოდებით პოზირებდნენ ვერცხლისფერი აპარატის წინ. ასეთი რამე პირველად ვნახე და ჩემი ხარხარი დაუდე ფონად:)))) ,,ფოტოგრაფი" ჩემი კლასელია, გამომხედა, მოდიოო დამიძახა.

საფლავზე ღვინო უნდა წაგვეღო, მე გადმოვახსი და კარგადაც ვყლუნწე.

ჩემი დედალი ძაღლი ატეხილია, მთელი დღეა ეზოში ძაღლების გნიასია. დილით დაუცაცხანე, უნდა გამეყარა და ბუთხო არ გადაება ვიღაცის მამალ ძაღლს! ასე ნახევარი საათი იდგნენ უკანალ შეწებებულები. რა მექნა არ ვიცოდი. ფეხებიც დაეხლართათ და ბუთხოს ისეთი საცოდავი თვალები ჰქონდა.

ნუ, უცნაური დღე იყო რაა!

 ეს დღეებია რაღაცნაირად ვარ, მძიმედ და გაურკვევლად. ბევრი რამე მაღიზიანებს, ბევრი ვინმეც.

 

ჩუმად ვარ, კარგა ხანია ჩუმად. ასე გადავწყვიტე არაფერი ვთქვა,ბევრ რამეზე დავხუჭო თვალი და ბევრი რამ და ვინმე გავატაროო. მგონი გამომდის.

 

მაღიზიანებს ადამიანების სიტუტუცე. მაცოფებს დაწეპირებული ფრაზებით რომ მესაუბრებიან და იმის იქით სიცარიელეა.

,,ფუყე თავთავი მაღლა იწევსო" და მგონი ამ თავთავის ქედმალობაში მეც მიდევს ლომის წილი. ერთხელ სიჩუმით, მეორედ გაღიმებით, მესამედ გატარებით. მეოთხედ კი აღმოჩნდა რომ უბრალოდ ისე გავები, რომ უნდა გავჩუმებულიყავი, ხოდა რა ხანია უკვერ ჩუმად ვარ.

 

მაგიჟებს კომპლექსებით დახუნძლული ადამიანები, რომლებიც ყველაფერზე მიდიან საკუთარი არასრულფასოვნების დასაფარად.

ჩემი პროტესტი სიჩუმეა, რამაც ცინიკოსი გამხადა. ხმას არ ვიღებ, სამაგიეროდ ცინიკურ ფრაზებს ვისვრი, ვიღიმები და ვდუმვარ.

ჩემი ეს მდგომარეობა არ მომწონს, სხვა გზას ვეძებ გასაღწევად და ახალი გზის საპოვნელად.

 

ყოველი დღე რაღაც მაშინებს. ყოველი დღეა ამოთქმისაა, ჩუმი ამოთქმის.

არაფერია იმაზე უფრო საშინელი ტირანებისთვის, ვიდრე დამოუკიდებელი პრესა.

                                                                                                                    სამუელ ადამსი

 

ჩვენი თავისუფლება დამოკიდებულია პრესის თავისუფლებაზე და მისი შეზღუდვა მის დაკარგვას ნიშნავს.

 

თომას ჯეფერსონი

 

გაზეთის ყოველი გამოცემა არის შესაძლებლობა და ვალდებულება, თქვა რაიმე თამამი და მართალი.

 

ჯოზეფ პულიცერი

 

მეეე, თხა არა! მე!

ხანდახან მინდება რასაც ვწერ სხვებმაც წაიკითხოს, თუმცა ამას სტატიებში ისედაც ვაკეთებ მაგრამ. . .

რატომ ,,puliceri"? ისე უბრალოდ:)

არც ის მინდა ბლოგი ძაან გავაპირადულო, ავდექი, ვჭამე, ეს ჩავიცვი, იმას ხელმკლავი გაუკეთე, ამას მინეტი, ეს წავიკითხე, იმან გამომაიარა. იდეაში არ მინდა ასე გავაკეთო, მაგრამ რა გამომივა არ ვიცი.

რატომ ვწერ ამ წინასიტყვაობას ვერ გეტყვით, ალბათ ეს ბავშვობიდან გამომყვა. წიგნის წაკითხვისას აუცილებლად უნდა წამეკითხა წინასიტყვაობა, რომლებიც თითქმის სულ ერთნაირი იყო, როგორც მახსოვს.

ჩემი ბლოგის წინასიტყვაობა:)

50 წლის შემდეგ . . .

ფარავნის ტბასთან მექნება პატარა სახლი. ჩემი ხელით ჩაყრილი ვაზიდან შემოდგომაზე ღვინოს დავწურავ,საღამოობით, დაწნულ სკამზე ჩამოვჯდები, შალგადაფარებულ მუხლებზე ,,ლეპტოპს’’ დავიდებ და ისევ წერას განვაგრძობ. მე, ხუთი წლისამ წერა არ ვიცოდი და მაინც ვწერდი, დედას ახლაც აქვს შემონახული დაკნაკნილი ხაზებით შევსებული რვეულები ,,ჩემი ნაწერებით”, სამწუხაროა, რომ აღარ მახსოვს რას ვწერდი ბავშვობაში ასე გამალებით.

ახლა . . .

ვმუშაობ სამცხე-ჯავახეთის რეგიონულ გაზეთ ,,სამხრეთის კარიბჭეში”, გაზეთი ქართულ და სომხურ ენაზე გამოდის, ანუ კარგ საქმეს ვემსახურები.

მანამდე . . .

იყო სკოლა, თავისუფალი თემები და დახუნძლული რომანტიზმი. მერე სტუდენტობა, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი და ექსკურსიები. შემდეგ ადგილობრივი ტელეკომპანია ,,ლომსია” და ტელევიზიის ხიბლი, თუმცა მალე გამოვერკვიე და ისევ წერა დავიწყე გამალებით. ხოდა ვწერ . . .