ისტორია მინდა მოგიყვეთ - სტუდენტობის დროინდელი ამბავია.გვიანობამდე ფრანგულის გაკვეთილზე ვიჯექი. მჩხავანა პედაგოგი მყავდა, რატომ დავდიოდი მაინც არ ვიცი, ხოდა ერთ საღამოს, უკვე დაბნელებული იყო როცა მოვრჩი მეცადინეობას, დაღლილი მეტროში ჩავედი და დავჯექი. ჩემს წინ სამი,მაღალი სიმპათიური ბიჭი იჯდა, ალბათ კალათბურთელები, სპორტული ჩანთები ჰქონდათ ეტყობა ვარჯიშიდან მოდიოდნენ,რაღაცაზე ხარხარებდნენ. კარები იკეტება - გამოცხადდა და პატარა ბავშვიც შემოძვრა, მოთხუპნული, ფეხშიშველა, მუხლებზე გამობერილი ,,რეიტუზით" და დასჭექა დამეხმარეთ!!!!!! ჯერ ჩემს მხარეს ჩამოიარა, ხურდები ჩაუყარეს. ბიჭებისკენ რომ წავიდა, წაბარბაცდა და ერთს მუხლზე დაეყრდნო. იმ ბიჭმაც ხელი უცებ მოიშორა და ბავშვს პანღური ამოარტყა, ბავშვის სიგრძის ბოტასი ეცვა ალბათ. ვაგონი გაირინდა და წამოვარდი, წინ დაუდექი ბიჭს და მთელი ხმით ვუყვირე, ისე რომ მეტროს დრაგა-დრუგის ხმა გადავფარე - რატომ ამოარტყი პანღური, რატომ ამოარტყი!!!!! ბიჭი ფეხზე ადგა, ჭიპამდე ვწვდებოდი, გაწითლებული ვიდექი და ვუყვიროდი. მენისკი მაქვს და მეტკინა - თავი იმართლა.
მერე მახსოვს მუხლები ამიკანკალდა, ვეღარ დავჯექი, ვერც ის ბიჭი დაჯდა. გოგოებთან, რომ მოვყევი მითხრეს ეგეთი თავხედები თუ იყვნენ იგივე შეძლოთ შენთვისაც გაეკეთებინათ და როგორ გაბედეო. მე ზოგადად მშიშარა ვარ, ეს იყო იმპულსური აფეთქება, თორემ რომ გამეაზრებია შეიძლება მართლაც ვერ მივარდნოდი იმ ბიჭს.
ამიტომაც სულ იმპულსურ გადაწყვეტილებებს ვიღებ, შიშმა, რომ არ მაჯობოს!!!!!!
