14 თებერვალს, ჩემმა მეგობარმა სტატია გააკეთა ,,ვანო მერაბიშვილის დედამ სკოლის მოსწავლეები და დამლაგებელი სცემა".http://sknews.ge/index.php?newsid=1109#.USHox6VkQfs
მანამდე, ანუ დილით, ვინც კი ვნახე ქუჩაში, შემდეგ კი სამსახურში ყველა ცემის ფაქტზე ლაპარაკობდა. ყველა გადარეულ -აღშფოთებული იყო.
- ,,ეს პირველი შემთხვევა არაა, ახლა რისი ეშინიათ, სამართალი უნდა აღდგეს".
- ,,მასწავლებელს შარშან ყური აახია ჟენია მერაბიშვილმა და ეგ შერჩა. ეს აღარ უნდა შერჩეს"!!
- ,,მეთერტთმეტე კლასელ ბიჭს, რომ სახეში გაარტყა კლასელების წინ ბიჭი შეწუხდა, არც ამას მოჰყოლია არაფერი, არადა ყველამ გაიგო".
- ,,ერთ ბავშვს ოცნების მაიკა ტანზე შემოახია და ცემა".
ყვებიან, ყვებიან ისტორიებს, რომელიც აქამდე ისედაც ასჯერ მაქვს მოსმენილი, თუმცა არც მაშინ და არც ახლა, მშობლებს, მასწავლებლებს ამაზე კრინტი არასდროს დაუძრავთ. ,,კოლონია", როგორც მეხუთე საშუალო სკოლას ეძახიან აუღებელი აღმოჩნდა ჩემთვის და ჩემი მეგობარი ჟურნალისტებისთვისაც. ფაქტებს ყოველთვის ყველა უარყოფდა.
უკვე შუადღით თამუნა მეუბნება, რომ ცემის ფაქტზე არავინ არაფერს არ ამბობს.
არადა, ყოველი მეორე კი არა ყველა მეკითხება - ხომ წერს ცემაზე კარიბჭე?
თუ როგორ განვითარდა მოვლენები სტატიაში ისედაც წერია და თავს აღარ შეგაწყენთ. ერთი რაღაც მინდა მოგიყვეთ - ჩვენს ორგანიზაციაში დადის მოხალისე მეთორმეტე კლასელი ბიჭი, რომელიც მეხუთე სკოლაში სწავლობს. ჩემმა თანამშრომელმა ძაან სხვათაშორის ჰკითხა ცემაზე.
ბიჭის პასუხი ასეთი იყო - რა ცემა!! არაფერიც არ მოხდა! ჟურნალისტიც დაძვრებოდა, რაღაცას არკვევდაა, ჭორია ყველაფერიი!!!
მეორე დღეს როცა უკვე სტატია დაიბეჭდა კომენტარებით, ის ბიჭი ისევ ჩვენთან იყო სამსახურში. ნახე სტატია? - ვკითხე მე და ავხედე.
- ვერაფერს დაუმტკიცებენ - მიპასუხა მან და გაიცინა. ოთახში კიდევ სხვა თანამშრომლებიც იდგნენ და 17 წლის თინეიჯერს გაოცებულები უყურებდნენ. მე კი ძაან, ძაან მინდოდა მისთვის პანღური ამომეკრა.
მანამდე, ანუ დილით, ვინც კი ვნახე ქუჩაში, შემდეგ კი სამსახურში ყველა ცემის ფაქტზე ლაპარაკობდა. ყველა გადარეულ -აღშფოთებული იყო.
- ,,ეს პირველი შემთხვევა არაა, ახლა რისი ეშინიათ, სამართალი უნდა აღდგეს".
- ,,მასწავლებელს შარშან ყური აახია ჟენია მერაბიშვილმა და ეგ შერჩა. ეს აღარ უნდა შერჩეს"!!
- ,,მეთერტთმეტე კლასელ ბიჭს, რომ სახეში გაარტყა კლასელების წინ ბიჭი შეწუხდა, არც ამას მოჰყოლია არაფერი, არადა ყველამ გაიგო".
- ,,ერთ ბავშვს ოცნების მაიკა ტანზე შემოახია და ცემა".
ყვებიან, ყვებიან ისტორიებს, რომელიც აქამდე ისედაც ასჯერ მაქვს მოსმენილი, თუმცა არც მაშინ და არც ახლა, მშობლებს, მასწავლებლებს ამაზე კრინტი არასდროს დაუძრავთ. ,,კოლონია", როგორც მეხუთე საშუალო სკოლას ეძახიან აუღებელი აღმოჩნდა ჩემთვის და ჩემი მეგობარი ჟურნალისტებისთვისაც. ფაქტებს ყოველთვის ყველა უარყოფდა.
უკვე შუადღით თამუნა მეუბნება, რომ ცემის ფაქტზე არავინ არაფერს არ ამბობს.
არადა, ყოველი მეორე კი არა ყველა მეკითხება - ხომ წერს ცემაზე კარიბჭე?
თუ როგორ განვითარდა მოვლენები სტატიაში ისედაც წერია და თავს აღარ შეგაწყენთ. ერთი რაღაც მინდა მოგიყვეთ - ჩვენს ორგანიზაციაში დადის მოხალისე მეთორმეტე კლასელი ბიჭი, რომელიც მეხუთე სკოლაში სწავლობს. ჩემმა თანამშრომელმა ძაან სხვათაშორის ჰკითხა ცემაზე.
ბიჭის პასუხი ასეთი იყო - რა ცემა!! არაფერიც არ მოხდა! ჟურნალისტიც დაძვრებოდა, რაღაცას არკვევდაა, ჭორია ყველაფერიი!!!
მეორე დღეს როცა უკვე სტატია დაიბეჭდა კომენტარებით, ის ბიჭი ისევ ჩვენთან იყო სამსახურში. ნახე სტატია? - ვკითხე მე და ავხედე.
- ვერაფერს დაუმტკიცებენ - მიპასუხა მან და გაიცინა. ოთახში კიდევ სხვა თანამშრომლებიც იდგნენ და 17 წლის თინეიჯერს გაოცებულები უყურებდნენ. მე კი ძაან, ძაან მინდოდა მისთვის პანღური ამომეკრა.
